ทำไมต้อง “อินโดจีน”? ดินแดนที่ตั้งอยู่ระหว่างมหาสมุทรอินเดีย กับทะเลจีน ถูกเรียกว่า “อินโดจีน” โดยมีรากคำ ที่มาจากคำว่า “อินเดีย” (INDIA) กับ “จีน” ( CHI-NA , CHI-NO) เช่นเดียวกับคำว่า “อินโดนีเซีย” ที่มาจากคำว่า “อินเดีย” กับ “เอเชีย” อันมีชาวอินเดียและชาวจีน นำเรือสินค้าเดินทางไปตามเมืองต่างๆ พร้อมกับศาสนาคือฮินดู พราหมณ์ พุทธ ประเทศที่อยู่ระหว่างมหาสมุทรอินเดียกับทะเลจีนใต้ จึงหมายถึงพม่า ไทย(สยาม) ลาว เขมร เวียดนาม เป็นหลัก สำหรับมาเลเซีย และสิงคโปร์ นั้นดูเหมือนจะนับเข้าฝ่ายแหลมมลายูมากกว่าแหลมอินโดจีน ในอดีตนั้นถือเอาประเทศที่อยู่ข้างฝั่งตะวันออกของแม่น้ำโขงเป็นเขตอินโดจีนเนื่องจากฝรั่งเศสได้เข้ายึดครองประเทศนั้นแล้วมีทีท่าจะลุกลามมายังฝั่งซ้ายคือดินแดนอีสานของไทย จนต้องมีการสร้างสัมพันธ์ไมตรีกับรัสเซีย ประเทศมหาอำนาจในสมัยนั้นเพื่อปรามฝรั่งเศสให้เกรงใจและยุติการยึดครองในสมัยรัชกาลที่ ๕ ได้ ภาพของการเรียกร้องดินแดนอินโดจีนคืนจากฝรั่งเศสนั้นเคยปรากฏในประวัติศาสตร์ไทยสมัยจอมพล ป.พิบูลสงคราม จนเข้าใจว่าแหลมอินโดจีนนั้นคือ ลาว เขมร ญวน จึงมีการนับเอาไทย พม่าว่าเป็นแหลมสุวรรณภูมิหรือแหลมทอง ส่วนมลายู สิงคโปร์ นั้นเป็นแหลมมลายู แต่ความเป็น “อินโดจีน” ในปัจจุบันได้หมายเอาประเทศที่อยู่ระหว่างมหาสมุทรอินเดียกับทะเลจีนใต้ หรือส่วนที่เรียกกันว่า “อุษาคเณย์” เป็นประเทศในเขตแหลมอินโดจีนหากจะรวมไปถึงเกาะสุมาตรา บอร์เนียว อินโดนีเซีย บูรไนด้วยก็พอเข้าข้างจะอนุโลม เนื่องจากมีเชื้อชาติและวัฒนธรรมเดียวกันกับมาเลเซีย ที่มาจากรากคำว่า “มะละกา” กับ “อินเดีย” จึงไม่มีการว่ากันให้ชัดเจน ในอดีตนั้นการเดินทางมายังดินแดนต่างๆ ที่เรียกอินโดจีนนั้นต้องใช้เส้นทางมหาสมุทรอินเดียกับทะเลจีนใต้เป็นหลัก ด้วยเหตุนี้จึงมีเมืองท่าสำคัญเกิดขึ้นหลายแห่งตามฝั่งตะวันตกของแหลมมลายู เป็นแหล่งเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นในระยะแรกหรือตลาดใหญ่ที่มีเรือสินค้าติดต่อและจอดรอลมมรสุมพัดกลับตามท่าต่างๆ นั้น บางแห่งก็ถูกชาวต่างชาติยึดครองตั้งสถานีการค้าในเมืองท่านั้นกว่าจะหลุดพ้นสิทธิอำนาจนอกอาณาเขตมาเป็นเมืองที่มีอิสรภาพทางการปกครองทางการค้าได้นั้นก็ใช้เวลายาวนานมาก บางแห่งก็ยังคงถูกยึดครองอยู่หรือไม่ก็ตกเป็นพื้นที่ของประเทศใหม่โดยมีชนกลุ่มน้อยอาศัยอยู่ การเคลื่อนตัวทางวัฒนธรรมและศาสนานั้นได้ทำให้เมืองต่างในแถบอินโดจีน รับเอาศาสนาวิทยาการที่เป็นรูปแบบของอินเดีย รูปแบบของจีนเข้าไปจัดสรรในเมืองจนเกิดวัฒนธรรมของตนขึ้น สรุปให้เห็นภาพชัดก็คือ ดินแดนอินโดจีนนี้ส่วนใหญ่เป็นประเทศที่มีกษัตริย์ครองเมืองและมีศาสนาฮินดู –พราหมณ์ และศาสนาพุทธ เป็นหลักดังปรากฏหลักฐานทางประวัติศาสตร์และโบราณคดีอยู่หลายแห่ง ที่มีการสร้างเทวสถานบูชาพระผู้เป็นเจ้าในศาสนาฮินดู-พราหมณ์ขึ้นก่อน
